Waarom introversie een superkracht is om te omarmen en op verder te bouwen.
Hoe ouder ik word en hoe beter ik mezelf leer kennen, hoe minder moeite ik heb met mijn eigen introverte persoonlijkheid. Ik heb al enige tijd geen behoefte meer om me ‘extravert’ te gaan gedragen en situaties te gaan opzoeken die ik eigenlijk als energievreters beschouw (bv. bepaalde 'social' events). Vroeger vond ik het vreemd dat ik altijd even ‘me time’ nodig had wanneer ik thuis kwam van een drukke werkdag of na een feestje. Nu weet ik dat mezelf even in mijn eigen 'cocon' terugtrekken mijn batterijen weer doet opladen. Ik kan écht genieten van 'alone time', bv. door aan een creatief project van mezelf te werken, door te schrijven in mijn bullet journal, aan yoga te doen thuis of door even te gaan lopen. Intussen realiseer ik me dat ik deze tijd alleen nodig heb en beschouw ik het als zelfzorg. En toegegeven, ik ben daarna ook echt een aangenamer persoon voor anderen. De eerste Corona lockdown heeft me eerlijk gezegd goed gedaan. Tijd in mijn eigen gezinsbubbel zonder externe prikkels of sociale verplichtingen vormde een opluchting voor mij. Als introvert heb ik 2020 dan wellicht ook anders beleefd dan mijn extraverte vrienden en collega’s, waarvan ik enkelen toch bijna zag wegkwijnen (klinkt nogal dramatisch maar voor sommige extraverten voelde dit ook effectief zo aan!). Als ‘loner’ - zo noem ik mezelf graag al spottend - had ik daar minder problemen mee. Tijdens de lockdown bleek mijn introverte aard mijn beste vriend. Maar eigenlijk ook vaak in het 'gewone leven'. Vele introverten zijn bv. onafhankelijker van anderen en dus meer ‘self providing'.
Ik ben niet altijd 'best friends' met mijn introverte zelf geweest. We hebben lang een haat liefde verhouding gehad. In plaats van mezelf te accepteren zoals ik was, forceerde ik mezelf om extraverter over te komen of deed ik activiteiten die ik eigenlijk niet zo leuk vond. Waarom dan vraag je jezelf misschien af? Wel, omdat ik er op één of andere manier van uitging dat 'introvert' zijn een negatieve eigenschap was. Achteraf gezien is het niet verbazend dat ik dat dacht. En ik ben zéker niet de enige introvert die hiermee heeft geworsteld. We leven immers in een voornamelijk ‘extraverte’ wereld, waarbij de meeste werk- en leeromgevingen afgestemd zijn op extraverten. Mensen die van nature eerder introvert zijn hebben daarom vaak moeite om uit te blinken in dit soort contexten. Sterker nog, het heeft geleid tot het idee dat extravert zijn beter is dan introvert zijn. Zo wordt aan kinderen van jong af aan meegegeven sociaal te zijn. In die zin zelfs, dat er soms verondersteld wordt dat er iets mis is met jou terwijl je eigenlijk gewoon 'stil' bent. Deze mentaliteit zorgt ervoor dat mensen met een extraverte persoonlijkheid vaak populairder zijn, ook als ze minder getalenteerd, vriendelijk of intelligent zijn dan de introverte mensen in hun omgeving. Sommige introverten gaan zich daarom spiegelen aan hun extraverte vrienden of collega’s omdat ze denken dat introversie een ‘character flaw’ is. Problematisch wordt het wanneer ouders hun introvert kind gaan overstimuleren om sociaal te zijn door hen bv. elk weekend naar de scouts te sturen, terwijl dat kind gewoon veel liever tijd doorbrengt met één vriendje of een boekje leest op zijn kamer. Dit heeft uiteraard een averechts effect. Voor ouders met een introvert kind is het net daarom essentieel dat ze hun zoon of dochter aanvaarden zoals hij of zij is. Daarnaast kunnen ze hun kind stimuleren door hun eigen talenten te laten ontdekken in plaats van hen te gaan forceren in situaties waarin ze zichzelf niet goed voelen.
Door mezelf te leren aanvaarden zoals ik ben, ben ik me als introvert bewuster geworden van mijn eigen kwaliteiten en valkuilen. Maar wat is er nu zo typerend aan ons, introverten?
Introverten zijn denkers. Een goede metafoor voor introversie is het beroemde beeld 'Le Penseur' van Rodin. Ik maak soms het grapje 'je zou niet in mijn hoofd willen wonen', omdat dit vaak één grote chaos is. Introverten worden dan ook wel eens beschouwd als 'people who are inside of their heads', als mensen met een rijk innerlijk leven. Typisch houden ze hun gedachten dan ook meer voor henzelf en dat kan soms eens wegen, iets wat ik zelf ook zo ervaar. Net daarom kan 'alone time' doorbrengen door bv. aan meditatie of yoga te doen, te sporten of te schrijven voor mij wonderen doen, omdat ik zo 'uit mijn hoofd' kom. Het voordeel van een denker te zijn is dat je van nature aan introspectie doet. Introverten hebben daarom dan ook vaker een beter zelfinzicht en hogere maturiteit, waardoor ze sneller leren van hun fouten. Vele introverte personen beschikken dan ook over een sterk analytisch vermogen. De meeste introverten zijn een kei in het observeren en hebben daarom alles gezien. Ze zeggen misschien niet zo veel, maar je kan er zeker van zijn dat het hen niet ontglipt is. Wanneer ze dan wél het woord nemen wordt daarom wel eens gezegd dat ze ‘nagels met koppen kunnen slaan’. Dit helpt enorm bij het oplossen van problemen, maar ook in het nemen van beslissingen. Doordat introverten de zaken meestal goed doordenken zullen ze minder snel overhaaste conclusies trekken. Hun motto zou kunnen zijn 'slow down to speed up'. Door te vertragen slagen ze erin de 'bigger picture' te zien.
Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat introverten gevoeliger dan extraverten, in de zin dat ze beschikken over een gevoeliger zenuwstelsel. Zelf merk ik dat ik gevoeliger ben voor bepaalde prikkels dan mijn extraverte partner, bv. tv kijken voor het slapen gaan of hoge geluidsvolumes bij het kijken van een film. Thuiskomen in een 'stil' huis vind ik dan ook zalig. Bij mij hoeft er dus niet altijd 'achtergrondgeluid' aanwezig te zijn, in tegenstelling tot bij mijn man die eerder 'gek' wordt van stilte. Net omdat introverten gevoeliger zijn, zijn ze ook net vaak empathischer. Hele dagen doorbrengen met mensen om me heen die negatief zijn beschouw ik als een echte energievreter. Net omdat introverten meer prikkelgevoelig zijn, hebben ze meer tijd nodig om hun batterijen weer op te laden, bij voorkeur in een rustige, stille omgeving waar ze alleen kunnen zijn. "Introverts appreciate silence in a world that never stops talking."
Omdat introverten zelf niet continu aan het woord willen zijn, zijn we vaak goede luisteraars. Doordat we van nature van empathischer zijn, kunnen we makkelijker perspectieven van anderen innemen. Bovendien kunnen we met meer focus naar anderen luisteren. Dit is ongetwijfeld een kwaliteit die in mijn voordeel speelt als people development consultant en coach. Combineer dit met het feit dat we als introverten daarnaast een voorkeur hebben voor één op één contacten en het leggen van diepere connecties, en het resultaat is dat we vaak sterke relatiebouwers zijn. Als er overigens één ding is dat introverten haten dan is het wel ‘praten om te praten’. We kunnen ons dan ook wel blauw ergeren aan bepaalde extraverten die 'bakken lucht verkopen' terwijl ze eigenlijk niets zinnigs te zeggen hebben. Dit wil niet zeggen dat introverten niet graag praten. Een introvert kan een spraakwaterval zijn, maar wel binnen zijn of haar selecte groep van vertrouwelingen en vrienden. In de meeste andere gevallen zal een introvert enkel spreken als de omstandigheden het vereisten of omdat hij of zij ervan overtuigd is hierdoor iets zinnigs toevoegen aan de conversatie.
Hoewel we als introverten niet bekend staan als 'spraakwaterval' gaan de meesten onder ons toch op zoek naar andere, vaak creatieve manieren om onszelf uit te drukken. Al van kleins aan had ik de neiging om mijn gedachten neer te pennen in een dagboek. En wanneer ik een opstel diende te schrijven dan vloeiden de woorden uit mijn pen alsof het niets was. Ik kan mezelf gewoon veel beter uitdrukken door dingen neer te schrijven. Het heeft wel best lang geduurd vooraleer ik ook zelf inzag dat dit een talent van mij was. Hoewel ik over een masterdiploma journalistiek beschik en ik heel wat complimenten krijg voor mijn 'schrijfsels' besefte ik dit niet. Vandaag omarm ik deze sterkte door mijn ideeën met anderen te delen op deze blog.
Persoonlijk zou het me enorm geholpen hebben als iemand mij op jonge leeftijd al duidelijk had gemaakt dat ‘stil’ zijn best oké is. Meer nog, dat mijn introvertie eigenlijk mijn ‘stille kracht’ is. Dus aan alle introverten onder ons: Accepteer jezelf zoals je bent, blijf trouw aan jezelf in elke situatie en omarm en ontwikkel je intrinsieke talenten! Breng regelmatig tijd alleen door om je batterijen terug op te laden. Aan alle extraverten: Beschouw introverten niet als verlegen muurbloempjes, maar doe moeite om hen te leren kennen, accepteer ze zoals ze zijn en je zal versteld staan van hun kwaliteiten!
Ben je geboeid door dit artikel en wil je meer lezen over de stille kracht van introverten? Dan verwijs ik je graag naar Susan Cain's boek 'Quiet: The Power of Introverts in a World That Can't Stop Talking' (bestaat ook in het Nederlands).
PS: De prachtige illustraties rond introversie zijn van de hand van Anna Borges en kan je terugvinden via deze link.
Comments